เครียด-ทำงานหนัก อาจทำให้บุคลากรแพทย์ ลาออกครั้งใหญ่

นักวิจัยจาก มหาวิทยาลัยดีกิ้น (Deakin University) ในออสเตรเลีย ได้แก่ Sara Holton, Bodil Rasmussen, Karen Wynter และ Kate Huggins ทำการสำรวจบุคลากรทางการแพทย์เกือบ 3,700 คนในออสเตรเลียและเดนมาร์ก

ครอบคลุมคนทำงานในหลากบทบาท เช่น พยาบาล ผู้ผดุงครรภ์ แพทย์ นักสังคมสงเคราะห์ ผู้ให้คำปรึกษาทางจิตแพทย์

ทั้งนี้พบว่า แต่เดิม ก่อนเกิดโรคระบาดโควิด-19 บุคลากรทางการแพทย์ก็มีระดับความเครียดสูงอยู่แล้ว เพราะลักษณะการทำงานที่มีชั่วโมงการทำงานยาวนาน มีเวรเข้างานในช่วงเวลาที่ไม่ปกติ และยังต้องรับมือกับอารมณ์ของคนไข้และครอบครัว โดยเฉพาะหากมีการสูญเสียชีวิตเกิดขึ้น

ทว่า โรคระบาดโควิด-19 ยิ่งทำให้ระดับความเครียดนี้เพิ่มสูงขึ้น ทั้งยังกระทบต่อสภาพจิตใจและชีวิตส่วนตัวของบุคลากรทางการแพทย์ แม้ว่าจำนวนผู้ติดเชื้อโควิด-19 ในออสเตรเลียมีจำนวนน้อยกว่าประเทศอื่นๆ

1 ใน 4 ของผู้เข้าร่วมการสำรวจมีปัญหาสุขภาพจิต เช่น ซึมเศร้า กังวล และเครียดหนัก เพราะกลัวว่าตนเองจะติดเชื้อในระหว่างการทำงาน แล้วทำให้ครอบครัวติดเชื้อตามไปด้วย รวมทั้งส่งผลต่อศักยภาพการดูแลผู้ติดเชื้อของสถานพยาบาลที่ตนทำงานอยู่

หลายคนยังพบปฏิกิริยาเชิงลบจากคนแปลกหน้า เวลาใส่ชุดทำงานของโรงพยาบาลในที่สาธารณะ และหลายคนเล่าว่าการใส่อุปกรณ์ป้องกันการติดเชื้อ หรือพีพีอี (Personal Protective Equipment) ส่งผลให้เกิดอาการปวดหัวและภาวะขาดน้ำในร่างกาย ยิ่งทำให้เครียดไปกันใหญ่

นอกจากนี้ การสำรวจยังพบว่าบุคลากรทางการแพทย์ที่ตั้งครรภ์มีความกังวลต่อสุขภาพตนและลูกในท้องอย่างมาก หลายคนพบความยากลำบากในการสร้างสมดุลระหว่างการทำงานและการดูแลครอบครัว บางส่วนไม่สามารถช่วยลูกปรับตัวเข้ากับระบบการเรียนทางไกล

บุคลากรทางการแพทย์ที่อยู่ในระบบสุขภาพที่ตอบสนองต่อโรคระบาดได้ดี และมีการดูแลสวัสดิภาพของคนทำงาน มักมีสุขภาพจิตที่ดีกว่าบุคลากรที่อยู่ในสภาพแวดล้อมการทำงานไม่ดี

การสำรวจสะท้อนว่าต้องมีการลงทุนในโครงการที่ดูแลสวัสดิภาพและความปลอดภัยของบุคลากรทางการแพทย์ หรือมีช่องทางให้ความช่วยเหลือต่างๆ เพื่อจูงใจให้คนทำงานต่ออย่างมีความหวัง

นักวิจัยให้ความเห็นว่า หากไม่มีการลงทุนดังกล่าวแล้ว อาจส่งผลต่อการเกิดภาวะหมดไฟ นำไปสู่ “การลาออกครั้งใหญ่” และส่งผลต่อคุณภาพการให้บริการในภาพรวม จึงมีข้อเสนอให้รัฐบาล สถานพยาบาล และประชาชนหาทางออกใน 6 ประเด็น

ในส่วนของรัฐบาลและสถานพยาบาล 1. ควรทำโครงการดูแลปัญหาสุขภาพจิตของบุคลากรทางการแพทย์ โดยต้องมีการออกแบบโครงการร่วมกันกับบุคลากรทางการแพทย์ เพื่อให้โครงการมีประสิทธิผล และตอบโจทย์ความต้องการของบุคลากรทางการแพทย์อย่างแท้จริง

2. สร้างระบบติดตามสุขภาพจิตและสวัสดิภาพของบุคลากรทางการแพทย์ รวมทั้งติดตามผลกระทบจากโรคระบาดต่อบุคลากรทางการแพทย์ในระยะยาว ในปัจจุบัน การติดตามมักอยู่ในรูปแบบของการสำรวจเป็นครั้งๆ ไม่ต่อเนื่อง ยังไม่มีระบบติดตามที่ครอบคลุมระยะเวลานานหลายปี

3. ควรหาวิธีจูงใจให้บุคลากรทางการแพทย์ขอรับการสนับสนุน เมื่อตนต้องการความช่วยเหลือ แทนที่จะเก็บความเครียดไว้กับตัวเอง

ในส่วนของประชาชน สามารถช่วยบุคลากรทางการแพทย์ให้ก้าวผ่านความยากลำบากในช่วงโรคระบาด 4. ด้วยการเข้ารับวัคซินโควิด-19 และทำตามมาตรการป้องกันโรคอย่างเคร่งครัด เพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของโรค อันจะส่งผลต่อการเพิ่มภาระงานของบุคลากรทางการแพทย์

5. ใช้บริการการแพทย์ฉุกเฉินเฉพาะเวลาที่จำเป็นเท่านั้น หากต้องการรับคำปรึกษาทางการแพทย์ในเรื่องที่ไม่เร่งด่วน ควรติดต่อหมอประจำบ้านก่อน จะช่วยลดภาระงานให้บุคลากรทางการแพทย์ ที่ต้องผันกำลังไปดูแลกรณีเร่งด่วนในกลุ่มผู้ป่วยโรคโควิด-19

6. เข้าใจและให้ความเคารพบุคลากรทางการแพทย์ ซึ่งหลายคนถูกผู้ป่วยหรือครอบครัวปฏิบัติด้วยท่าทีที่รุนแรง ในห้วงเวลาวิกฤติที่ทรัพยากรทางการแพทย์มีอยู่อย่างจำกัด

อ้างอิง
https://theconversation.com/6-ways-to-prevent-a-mass-exodus-of-health-workers-172509